Monografia stanowi kompleksowe, wielostronne studium źródel wody w strukturze miast Azji Centralnej. Na podstawie licznych materialów archiwalnych, a także badań ekspedycyjnych autora, autor rozważa związek między czynnikami klimatycznymi a strukturą architektoniczną i planistyczną miast; identyfikuje początki zespolu kultowego; rozważa typowe typy źródel wody i ujawnia ich rolę kompozycyjną w zespolach architektonicznych różnych typów (centra miejskie, sąsiedzkie, mieszkalne, palacowe, podmiejskie); przeprowadza analizę porównawczą architektury źródel wody w regionie Azji Środkowej i innych krajach Wschodu. Monografia obejmuje caly historyczny okres istnienia kultury urbanistycznej w regionie, od pierwszych badań pisanych i archeologicznych do końca XIX wieku.