Dit is Nietzsches kritiek op de hedendaagse Duitse samenleving, cultuur en filosofische betrokkenheid, geplaatst tegenover het filosofische ethos van Arthur Schopenhauer. Dit ongepubliceerde voorwoord, bedoeld voor een onvoltooid boek, verwoordt een klaagzang over wat wordt gezien als de achteruitgang van de Duitse cultuur en opvoeding, en schrijft deze achteruitgang toe aan een algemene malaise en oppervlakkigheid in het intellectuele en alledaagse leven. Nietzsche begint met het afschilderen van het moderne Duitsland als een plaats overweldigd door een wanhopig streven naar geluk en grootheid dat paradoxaal genoeg leidt tot culturele en intellectuele middelmatigheid. Dit streven wordt afgeschilderd als zo dominant en destructief dat er bijna een geloofssprong ("credo quia absurdum est") nodig is om te geloven in de mogelijkheid van echte culturele vernieuwing in deze context. De kritiek strekt zich uit tot de Duitse academische en culturele scène, die wordt beschreven als filistijns, historisch geobsedeerd maar oppervlakkig, en uiteindelijk losgekoppeld van het echte filosofische streven dat Schopenhauer als voorbeeld stelde. Een groot deel van de tekst is gewijd aan het ontleden van de tekortkomingen van wat hij "de opgeleide man" in Duitsland noemt. Deze figuur wordt bekritiseerd voor een historisch bewustzijn dat het diepzinnige en het sublieme uit de weg gaat en in plaats daarvan kiest voor een comfort in alledaagse historische details die hem afschermt van een dieper engagement met filosofische of existentiële waarheden. Deze benadering van geschiedenis en cultuur wordt gezien als emblematisch voor een bredere maatschappelijke vermijding van de diepgaande uitdagingen en radicale ideeën van denkers als Schopenhauer.