Deze lezing is Nietzsches eerste formulering van het dionysische concept, dat later centraal komt te staan in zijn filosofische werk, vooral in "De geboorte van de tragedie". De oorspronkelijke Duitse titel is "Die dionysische Weltanschauung", meestal vertaald als "Het dionysische wereldbeeld". Hier zet Nietzsche twee meta-psychologische Archetypische artistieke krachten tegenover elkaar: het Dionysische en het Apollinische, waarbij hij zich sterk baseert op de Griekse mythologie. Het dionysische aspect vertegenwoordigt chaos, emotie, irrationaliteit en de oncontroleerbare aspecten van de menselijke natuur, vergelijkbaar met de kenmerken van de Griekse god Dionysos, die wordt geassocieerd met wijn, vruchtbaarheid, rituele waanzin en religieuze extase. Omgekeerd vertegenwoordigt het apollinische orde, rede en de esthetische kwaliteiten van structuur en vorm, geassocieerd met de god Apollo, de god van kunst, licht en rede. Dit is waar Carl Jung zijn dichotomie Anima/ Animus vandaan haalde. Het dionysische wereldbeeld werd op 1 februari 1870 door de nieuwbakken professor Nietzsche gegeven in het museum van Bazel en vervolgens gepubliceerd door de stichting die door zijn zus werd beheerd. Deze lezing werd voor het eerst gepubliceerd in de bundel "Gesammelte Werke" onder redactie van Peter Gast (een pseudoniem voor Heinrich Köselitz, een naaste medewerker van Nietzsche) en Elisabeth Förster-Nietzsche (de zus van Nietzsche). Ze werden opgenomen in de tweede serie van deze verzamelde werken onder de titel "Philologica", die in 1897 werd gepubliceerd.