Një tregim më i bukur se tjetri! Asnjërin nuk mund ta lësh në mes, pa i shkuar deri në fund me kureshtje, dhimbje e kënaqësi. Stil i veçantë, eliptizëm, gërshetime fatesh e ndodhish analogjike, empati gjenuine për shpirtëroren, vuajtjen, të bukurën, të drejtën, të mirën, virtytin dhe damkosje përfundimtare, pa bërtimë për të ligën, etj. Dhe ndoshta më kryesorja për mua, në aspektin etiko-artistik: aftësia, më saktë mjeshtëria për të gjetur natyrshëm kurdoherë fillin e hollë që bashkon dy botë në një faktiken (si dëshmi) dhe estetiken (si art). Por, ky fill bashkues është njëherazi kufi ndarës, pasi, duke siguruar njësinë, pa të cilën vepra e mirë letrare nuk mund të ekzistojë, ai (filli bashkues) ka edhe aftësinë të ruajë të pacenuar autonominë e secilës prej botëve. Dhe kjo, kam bindjen, nuk është diçka e lehtë të realizohet, përkundrazi. Prova: e gjejmë rrallë, jo vetëm në letërsinë shqipe. Kristaq Jorgo