Dit was Nietzsches proefschrift, gepubliceerd in 1864, toen hij nog maar 19 jaar oud was. De oorspronkelijke Latijnse titel was "De Theognide Megaresi". Geschreven in het Latijn met uitgebreide Griekse citaten, koos Nietzsche de Griekse dichter Theognis als onderwerp voor zijn eindscriptie aan de School van Pforta. Hij richtte zich op het leven van Theognis in Megara, zijn poëzie en zijn opvattingen over de goden, moraal en politiek. Nietzsche zag Theognis als een verdediger van de verslagen Megariaanse aristocratie, toegewijd aan het behoud van de nobele deugden van de Dorische geest. Nietzsches interesse ging verder dan de wetenschappelijke filologie en omvatte ook de sociale en politieke thema's die hij in het werk van Theognis aantrof. Dit was Nietzsches laatste werkstuk in het kader van zijn afstuderen aan Schulpforta, een prestigieuze kostschool in Duitsland, voordat hij naar de Universiteit van Bonn ging, waar hij Grieks, Latijn, Frans en Hebreeuws leerde. Hier begon hij interesse te tonen in filologie, muziek en de poëzie van Hölderlin (die ook een favoriet van Heidegger was). Na een jaar aan de universiteit van Bonn stapte Nietzsche in 1865 over naar de universiteit van Leipzig. Dit werk werd vervolgens postuum gepubliceerd in de bundel "Gesammelte Werke" onder redactie van Peter Gast (een pseudoniem voor Heinrich Köselitz, een naaste medewerker van Nietzsche) en Elisabeth Förster-Nietzsche (de zus van Nietzsche). Ze werden opgenomen in de tweede serie van deze verzamelde werken onder de titel "Philologica," die werd gepubliceerd in 1897 en verschillende edities daarna.